Published on 16-10-2019

Day 7

And then you wake up in the middle of nowhere. Where at night you still think that there is a lot of forest, quite a few buildings and here and there some cattle. It appears that when you wake up there is actually nothing at all. Mainly just a lot of sand, we went to sleep atsome kind of road widening, this appeared to be a bus stop. People are suddenly waiting on the other side of the street, there are hardly any buildings but now and then some shepherds walk past with cattle. Furthermore, there is nothing at all.

Quickly clearing up the bed and moving onward, it still takes us more than five hours before we get to Atyrau. The protective cover under Pablo's bonnet protecting the bottom of the engine (sump-guard) is bolted on four points. These begin to show signs of wear. Meaning that sometimes one point comes loose and you hear a clattering sound, a sort sound of a shovel scraping a gravel path. Fortunately this can easily be solved with tie-wraps. The first signs that he is starting to have a hard time have already starte ... The sun visor falls down spontaneously while driving and sometimes Pablo's motor suddenly switched itself off while driving. Fortunately, we can immediately restart Pablo at full speed, so there really is nothing to worry about.

logo CE

We have experienced the engine switching itself off before which resulted in Bas stopping on the main road into Beuningen (Van Heemstraweg for the connoisseurs) en route to a judo lesson. Saskia, who was working at home at the time, cycled to Beuningen after office hours and got Pablo back to life with the help of the ANWB. It turned out that his contact points were dry. These had to be lubricated with a kind of gel (lubricant) and then he drove like a charm again. Despite the pouring rain and also with a bicycle in the back. Our thoughts were that if this trick works in Beuningen, it must probably work in Atyrau. We tested this hypothesis at the next garage. Bas did his best to explain the story but nobody understood gel / lubricant for contact points. All sorts of canisters, tubes and flasks came by but nothing that we thought would help. So we used Vaseline (thanks Berry, for the tip). It is unclear whether this really helped, but mentally we are at least reassured and felt superior. Employees and customers of the garage were very helpful aswel. Cleaned a bit and people find Pablo very interesting.

logo CE

Then we got lost in the outskirts of Atyrau where we went to eat pasta at a restaurant. We were enormously dirty because we were unable to take a shower and we came up with a new word in Atyrau for a weather type - sand fog. We stood out in the restaurant that was immensely clean and very luxurious. We were an attraction, we could not speak Russian, looked European and when we asked the way all the staff came to help. After a huge meal, we started Pablo and set off. We still did not know for sure what the right way out of town was so asked at the same garage. He has drawn a route that we had to follow. That failed and then we asked again. This time at a Japanese car repair shop "Perfect from Japan". He drew something to get us to Uzbekistan. This drawing was apparently a lot more useful because it worked! We were on the right track. And when we were just happily cruising on the road and enjoying the completely hopeless, empty view - we were stopped by the police for speeding.

With a cannon of a telephoto lens and a touchscreen, it was established that Bas was driving 109 km per hour. That was true as NEO had just said that the speed limit in Kazakhstan was 110km per hour. However, he was only allowed to drive 90 km per hour on this road. Getting acquainted with his passport, green car document and International Driver's License in the police car. $ 100 was the asked fine on their part and supported by many arguments. Ultimately, by acting a bit bleu, it has become 1000 Rubles (around 14 Euros). Bas was allowed to keep the Kazakh Tenge to spend on Vodka and water. Then neatly continued the road with a maximum speed of 90km regardless of whether this was right. There were hardly any signs.

Everywhere along the road we saw salt plateaus that look like lakes, rivers or ponds. But there is no water anywhere. Only a road, steppe and a rock hard, dusty wind. Took some money out en route and did a nice sunset shoot with Pablo and a few camels. He shines like the best #proud

logo CE

Bas asked for the road to Uzbekistan at least three times. Finally arrived on the right route. Our Russian is not necessarily getting any better, but talking with hands and feet is! And our understanding of Russian is starting to improve. The listening course that we have on in Pablo helps considerably.

On the last road to the border in the dark we discuss the preparation for Uzbekistan. Gasoline there is illegal and almost certainly scarce. Pablo should be able to get through the whole country on a full tank and some coke bottles of petrol. That's the plan. In between, a magnificent view of lightning bolts in the distance. Being able to look so far in the dark is really really cool.

Eventually we arrived in Beyneu which is approximately 100 km before the border.The gas station was not very inviting. This was sort of closed, but not really. In the huge shop there was a security guard who took money or credit cards to the cash register through a hatch. There was then a female who did the payment at the cash register and the guard would bring back any change or cards or items which were bought. This way you could buy things and pay for your fuel. Bas was allowed to brush up his Russian because the debit card needed a code. He was allowed to shout this with his hands but also in his best Russian at the top of his voice through the hatch. We succeeded and we were able to get Pablo full of petrol. After that we didn't feel like sleeping near the gas station so we drove back to a guarded trucker stop. We searched and talked to the guards and in the end we slept wonderfully safe and for free. Everyone thought Pablo was so fantastic that they didn't want to accept money for the night. Funny to park our car Pablo among the huge trucks with trailers.

logo CE

Dag 7

Dan wordt je dus wakker in the middle of nowhere. Waar je ’s nachts nog denkt dat er heel veel bos is, aardig wat bebouwing en hier en daar wat vee. Blijkt dat als je wakker wordt er eigenlijk helemaal niks is. Vooral veel zand, we zijn gaan slapen bij een soort wegverbreding, dit blijkt een bushalte te zijn. Aan de overkant staan ineens mensen te wachten, bebouwing is er amper wel lopen er af en toe wat herders voorbij met vee, dat dan weer wel. Verder is er in de verste verte he-le-maal niets.

Snel maar het bed opruimen en verder rijden, dan doen we er alsnog ruim vijf uur over voordat we in Atyrau zijn. De beschermkap onder de motorkap van Pablo die de onderkant van het motorblok beschermd (sump-guard) zit op vier punten vast met bouten. Deze beginnen tekenen van slijtage te vertonen. Dat wil zeggen dat er soms eentje loslaat en je dan een klepperend geluid hoort, een soort van schep die schraapt over een grindpad. Gelukkig is dit prima met tie-wraps te verhelpen. De eerste tekenen dat hij het zwaar begint te krijgen… De zonneklep valt spontaan naar beneden gedurende het rijden en soms valt hij ineens uit. Ook tijdens het rijden. Gelukkig kunnen we Pablo meteen op volle snelheid weer herstarten, eigenlijk is er dus niks aan de hand.

logo CE

Het uitvallen hebben we wel eens eerder meegemaakt en heeft er in geresulteerd dat Bas op de hoofdweg Beuningen in (Van Heemstraweg voor de kenners) stil kwam te staan onderweg naar een judoles. Saskia, die toen thuis aan het werken was, is na kantooruren naar Beuningen gefietst en heeft met behulp van de ANWB Pablo weer aan de praat gekregen. Bleek dat zijn contactpunten droog waren. Deze moesten gesmeerd worden met een soort gel (lubricant) en toen ging hij weer als een zonnetje. Wel in de stromende regen en ook met een fiets achterin. Onze gedachten waren dat als dit trucje in Beuningen werkt, het vast ook in Atyrau zou moeten werken. Deze hypothese testen we uit bij een eerstvolgende garage. Bas heeft zijn best gedaan om het verhaal uit te leggen maar niemand snapte gel/lubricant voor contact punten. Er zijn allerlei bussen, tubes en flacons voorbij gekomen maar niets waarvan we dachten dat het zou helpen. Dus hebben we vaseline gebruikt (dank Berry ,voor de tip). Onduidelijk of dit nu echt geholpen heeft maar mentaal zijn we in ieder geval gerustgesteld. Medewerkers en klanten van de garage waren erg behulpzaam verder. Beetje schoongemaakt en mensen vinden Pablo erg interessant.

logo CE

Vervolgens zijn we verdwaald in de buitenwijken van Atyrau waar we toen bij een restaurant pasta zijn gaan eten. We waren enorm vies doordat we nog geen douche hebben kunnen nemen en we in Atyrau een nieuw woord hebben bedacht voor een weertype - zandmist. We staken behoorlijk af in het restaurant die enorm schoon was en erg luxe. We waren een attractie, we konden geen Russisch, zagen er Europees uit en toen we ook nog de weg vroegen kwam al het personeel helpen. Na een bruut maal hebben we Pablo weer aangezwengeld en zijn we op pad gegaan. Weg wisten we nog steeds niet helemaal 100% dus bij dezelfde garage gevraagd. Die heeft een route uitgetekend die we moesten volgen. Dat mislukte en toen hebben we nog een keer navraag gedaan. Dit keer bij een Japanse auto reparateur "Perfect from Japan". Deze tekende weer wat om in Oezbekistan te komen. Deze tekening was kennelijk een stuk bruikbaarder want het lukte! We kwamen op de juiste weg. En toen we net lekker onderweg waren en van het compleet uitzichtloze, lege uitzicht aan het genieten waren - werden we aangehouden voor te snel rijden.

Met een kanon van een telelens en een touchscreen is vast gesteld dat Bas109km per uur reed. Dat klopte als een bus aangezien NEO net had verteld dat de maximum snelheid in Kazachstan 110km/pu was. Ik mocht echter op deze weg maar 90km per uur rijden. Met paspoort, groene kaart en Internationaal Rijbewijs in de politie auto even kennis gemaakt. $100 was de inzet van hun kant en onderbouwt met erg veel argumenten. Uiteindelijk met wat voor de domme houden is het 1000 Roebel (ongeveer 14 Euro) geworden. Bas mocht de Kazachse Tenge houden om uit te geven aan Vodka en water. Daarna netjes de weg vervolgd met een maximum snelheid van 90km ongeacht of dit klopte. Bordjes waren er nagenoeg niet.

logo CE

Overal langs de weg zagen we zout plateaus die lijken op meertjes, rivieren of plasjes. Maar nergens is hier water te bekennen. Alleen een weg, steppe en een keiharde zilte, stof wind. Onderweg gepind en een mooie zonsondergang shoot gedaan met Pablo en een paar kamelen. Hij schittert als de beste #trots

Wel weer minstens drie keer de weg gevraagd naar Oezbekistan. Uiteindelijk op de goede route gekomen. Ons Russisch wordt er niet perse beter op, het praten met handen en voeten wel! En ons begrip van Russisch begint iets bij te trekken. De luistercursus die we onderweg in Pablo aan hebben, helpt hier aanzienlijk bij.

Op de laatste weg naar de grens in het donker en overleggen we de voorbereiding voor Oezbekistan. Benzine is daar sowieso Illegaal en ook vrijwel zeker schaars. Pablo zou het op een volle tank en wat colaflessen benzine moeten kunnen halen. Dat is het plan. Tussendoor een schitterend uitzicht van bliksemschichten in de verte. Zo donker en zo ver kunnen kijken is echt erg vet. Uiteindelijk in Beyneu beland wat ongeveer op 100km voor de grens ligt. Tankstation was niet heel gezellig. Deze was een soort van gesloten, maar toch ook weer niet. In de enorme shop was een bewaker die door een luikje steeds geld, sigaretten of creditcards naar de kassa bracht. Daar was dan een vrouwtje die afrekende. Op deze manier kon je dingen kopen en je tankbeurt afrekenen. Bas mocht zijn Russisch ophalen want de pinpas had een code nodig. Deze mocht hij met zijn handen maar ook zijn mijn beste Russisch schreeuwen door het luikje. Dit lukte en we konden Pablo vol laten tanken. We hadden daarna niet perse zin om vlakbij het tankstation te slapen dus zijn we terug gereden naar een bewaakte trucker stop. Even zoeken en praten met de bewakers en uiteindelijk hebben we heerlijk veilig en gratis geslapen. Iedereen vond Pablo zo fantastisch dat ze geen geld voor de overnachting wilde accepteren. Grappig om onze bolide Pablo te stallen tussen de enorme trucks met opleggers.

logo CE