Nederlandse tekst vind u onderaan!

Luckily we could always count on the sun to wake us up, which resulted in the border crossing at seven o'clock in the morning, which only took an hour and a half, a new record. After that, Bastiaan Cedric Virgul van Dijk de Boer (such as the border police called him) first had to make a pitstop to get rid of some internal baggage before we could continue our route! We were extremely happy that the border crossing was open. Our Lonely Planet said that the border was completely closed until further notice. So an important lesson - don't trust everything that is written. Trust locals! We followed the road to Dushanbe - the capital and got into busy morning rush hours with huge markets along the way. The landscape had suddenly turned into mighty mountains, even with snow, after crossing the border and every person waved at us passing by and smiled at Pablo with such joy. As if Virgil van Dijk was seriously doing a tour with us. Giving many high fives and waving a lot we continued our adventure. If you want to know what it is like to be famous? Go to Tajikistan in an old car with European registration; success guaranteed with smiles all the way!

Those mountains are of course very beautiful and so a shoot with Pablo had to be done. While driving we suddenly come across a Dutch Jeep; very strange, and decided to stop. The driver was accompanied by two scooters with what appears to be German guys who speak Dutch fluently. There is also an American cyclist who turns out to be hitch hiking with the Dutch Jeep. We decide to convoy with the scooters who are also headed to Dushanbe. They are not going fast at all, only about 40km an hour but we are having fun a lot of fun with them with Bas joking that he will jump out of Pablo to give them a push on his flipflops. They are very happy with our company because they know a tunnel is coming. This causes some panic among scooters because this tunnel is five kilometers long through the mountains with no road built yet but sand which causes huge problems in sight beside there also not being ventilation and hardly any lighting. Seems to us like a death trap.. We were asked to help the scooters just in case they pass out from Co2 intoxication and also to shine our main beam to give them light. One of them does not have a main beam. We think this is of course a great idea and continue.

When we arrive at the tunnel we are kindly stopped by two soldiers who really strongly advise the German boys not to enter that tunnel. When they see the black smoke and dust clouds coming out of the tunnel, they don't really feel like it either. It has been decided that we will continue to drive and they will wait for a lift from a truck. Goodbye and good luck to each other and onward we go.

What else do we encounter? Mainly a lot of mountains and fresh water. The tap of Central Asia is called Tajikistan, and that's really no joke. Lots and lots of water. Quiet, fast, swirling, narrow, like a stream, wild like a river it is everywhere. Water. And all ice cold, clear and fresh. We make a stop on route and then make a plan, with a loaf of bread and water sitting on the pavement, the local construction workers bring a bench for us to sit on. They could not stand the fact that we were sitting on the pavement. We continue making a day-to-day plan as we did not bring our previously made itinerary and were have no clue if we are on track or behind schedule. We make a new itinerary and feel quite confident that we are not too far behind. The result and destination for today is simple, namely getting to Dushanbe.

After hours of driving we get to Dushanbe while it is still light. Pablo has had enough of driving for today and we decide to pamper him and fix the things that we have lost on route. We conclude the following: we have lost the air filter belt, the sumpguard is half broken, the cooling fluid is boiling and a lot of things have shaken out of place. Time for some maintenance. If you want help? Just open your bonnet and put your car on a jack, guaranteed help from anyone passing by in these countries! Some boys helped to make our air filter strap. We made a selfie as a thank you of course and when we are almost done a lady comes to ask if we want to chill in her house. Well, what she actually asked was "Chai?" Followed with a lot of arm gestures. The conversation is a mix of hand and foot communication and a lot of positive laughter. So we decide to go into her house which turns out to be an apartment in a Soviet flat. We take off our shoes, sit on the floor, we get to see all the family members while they lay the table with all the food they have in their house. Here too, it remains bizarre that we do not have children yet. They decide that we MUST shower! Bas is over the moon with this as you can imagine. Our clothes are washed and ironed and in the meantime we eat, receive some clothes to wear and Skype with their children who can speak English. They do not understand that we have arrived there: “Do you speak Russian?” How are you communicating with my parents? was the main message. We are thoroughly happy with our new friends.

We decide that although it was extremely nice and cozy we should continue driving towards the Pamirs. Of course they offer us a complete apartment and of course they advise us not to drive in the evening. Eventually they write out a complete set of directions in Tadjik that we can follow or show to people who will help us. Step by step we will get to the Pamirs they are confident. After a couple of streets we get lost in Dushanbe but with some help we get on the right track and we decide to call it a day. Pablo starts to jump and shake and partially quits driving altogether. A problem for tomorrow! In a residential area we look for a safe place to sleep. When we walk in search of the streets, someone comes to us from a car. In fluent English, he asks if we are looking for someone or something and if he can help us. We explain what our plan is, he understands it and finds it completely normal. "Totally safe here to sleep in your car." With this message we decide to dive into our bed.

========================================================================================

Nederlandse tekst

Wakker van de zon wat dus resulteerde in de grensovergang om zeven uur in de ochtend wat maar anderhalf uur duurde, nieuw record. Daarna is Bastiaan Chedric Virgul van Daik de Boeh gaan poepen! De weg tot aan Dushanbe gevolgd. Drukke ochtend spits met brute marktjes langs de weg, het landschap is in een keer omgeslagen tot machtige bergen, zelfs met sneeuw. De mensen zwaaien en kijken allemaal op en om naar Pablo. Alsof Virgil van Dijk serieus aan een tour bezig is. Veel high fives uitdelen en veel zwaaien. Wil je je een wereldster wanen? Ga naar Tadzjikistan in een oude auto met Europees kenteken, succes gegarandeerd!

Die bergen zijn natuurlijk heel mooi en dus moet er een shoot met Pablo worden gedaan. We komen ineens een Nederlandse Jeep tegen, heel raar. Twee scooters met wat blijkt, uiteindelijk Duitse jongens die vloeiend Nederlands kunnen. Er is ook een Amerikaanse fietser bij, die met de Nederlandse Jeep mee lift. We besluiten met de scooters te konvooien. Ze gaan niet hard, we hebben wel lol. Er komt een tunnel aan. Dit zorgt voor wat paniek bij de scooters want deze tunnel is naar schijnt vijf kilometer lang, er ligt geen weg maar zand, er is geen ventilatie en nauwelijks verlichting…. Bij de tunnel aangekomen worden we dan ook vriendelijk aangehouden door twee soldaten die de Duitse jongens toch echt zeer streng afraad om niet die tunnel in te gaan. Als ze de zwarte rook die uit de tunnel komt zien hebben ze er ook niet echt zin in. Besloten is dat wij doorrijden en zij wachten op een lift van een vrachtwagen.

Wat komen we dan nog tegen? Vooral heel veel bergen en water. De kraan van centraal Azië wordt Tadzjikistan genoemd, nou dat is geen geintje. Enorm veel water. Rustig, snel, kolkend, smal, als een beekje, wild als een rivier het is er overal. Water. We maken onderweg een stop en dan een plan, met een brood en water zetten de lokale bouwvakkers een bankje voor ons neer. Lief zo kunnen wij ons top-overleg op niveau voortzetten. Uitkomst daarvan is simpel namelijk Dushanbe halen. We hebben ook even een dagplanning in elkaar kunnen zetten. Het oorspronkelijke plan inclusief kilometers staat nog op de pc van NEO en is dus niet mee. We zijn tot zover een beetje op de bonnefooi gereden maar zijn nu wel benieuwt of we op schema zitten of dat er helse tochten in het verschiet liggen om mogelijke opgelopen vertraging recht te trekken. Eerst op naar Dushambe.

Dat lukt maar dan zit Pablo er wel doorheen. De luchtfilter riem zijn we kwijt, de sumpguard is half afgebroken en ligt dus los kortom tijd voor wat onderhoud. Mocht je aanspraak willen hebben? Zet je motorkap open en zet je auto op een krik, gegarandeerd aanspraak! Jongens hielpen met riempje luchtfilter te maken. Selfie als bedankje natuurlijk en als we dan bijna klaar zijn. Komt er een mevrouw vragen of we in haar huis willen chillen. Ok. Wat ze eigenlijk vroeg was: ‘Chai?’ en volgde vooral veel armgebaren. Wat volgt is een mix van handen en voeten communicatie en een hoop positief gelach. We gaan dus zo’n Sovjet flat binnen, schoenen uit, op de grond zitten, we krijgen alle familieleden te zien net als dat we veel eten zien. Ook hier kinderen, het blijft bizar dat wij die nog niet hebben. We MOETEN douchen! Bas is hier best blij mee. De kleren worden gewassen en gestreken en ondertussen eten we en skypen we met de kinderen van hun want die kunnen Engels. Zij begrijpen niet dat we daar beland zijn: ‘Do you speak Russian?’ No ‘But how do you talk to my parents?’ Dochter krijgt nog op dr kop dat ze niet met ons Engels communiceert terwijl ze wel de term ‘oh my god’ veel gebruikt.

Wij besluiten hoe gezellig ook om toch door te rijden richting de Pamirs. Natuurlijk bieden ze ons een compleet appartement aan en natuurlijk raden ze ons af om in de avond te rijden. Uiteindelijk verdwalen we in Dushanbe maar met wat hulp komen we op de juiste weg en besluiten we zeker omdat Pablo begint te schokken te stoppen met rijden en morgen af te wachten. In een woonwijk zoeken we naar een veilige plek om te slapen. Als we zoekend over straat lopen komt er uit een auto iemand op ons afgestapt. In vloeiend Engels vraagt hij of we iemand of iets zoeken en of hij ons kan helpen. We leggen uit wat ons plan is, hij begrijpt het en vindt het volkomen normaal. ‘Totally safe here to sleep in your car.’ Met deze boodschap besluiten we ons bedje in te duiken.