What was the last thing that happened last night? A very surrealistic experience being the only passenger car at the border. There were, however, hundreds of trucks. Bizarre. It was already quite late at night and Bas was the designated driver and in charge of getting Pablo over the border. When in doubt, always ask a soldier for advice is our motto. Bas had to arrange a number of things including four stamps from four different counters. The big advantage being that if you stand at the counter with a soldier, the line of twelve truck drivers suddenly no longer exists. Feels a bit unreal and not right but we arranged it again and were able to pass and in record time. We are back in Uzbekistan. And both being too tired to drive, we park Pablo by the side of the road and go to sleep
Woke up next to the motorway by the border on the road to Bukhara. The sun woke us up and it was too hot to stay lying in Pablo. The night was cool enough that we could both sleep. Time to pack up the bed and move on to Buxoro. The road was ok and we are working on a plan how to get into town thinking of things such as where we should park the car, where we are on the map, how long we already have been driving, what sights we want to see, is everything walking distance, etc - when we suddenly see the giant walls of Bukhara rising up in front of us. We had driven straight into the heart of Buxoro and the ancient city was getting closer and closer. We took a quick left and then an even faster right and parked Pablo near some bushes only 20 meters from the walls and went investigating.
We found a mausoleum, an ark, the city walls, numerous mosques (including one where we met Markus - an Austrian who was going to sell his car in Tashkent whom we met at the Kazachstan/Uzbekistan border almost a week ago) and many stalls. We do a lot of sightseeing in the hot hot hot sun and did not realize the time difference. It was only 11:00 o' clock when we had already been walking for hours and had even already been to the bank to change dollars for euros! It was time for a break and we decided to have some brunch.
A local invited us to eat at his house where his wife was a good cook and they were trying to make a living as a living room restaurant experience.Ten minutes later we are sitting in our new friend's living room. His wife could cook really well and we were brought to a living room where the table was laid with all sorts of food and of course a pot of chai. We had a meal fit for a king for around € 3.50 each. We also had a basic conversation in Russian/English and learnt a lot about Uzbekistan, tourism, Buchara and his familyhouse. One question to us was: "Do we have children?" No, was our answer. He looked at the sky and said "INSHALLAH". Loosely translated as "if God wants it, it will be so". What an experience!
After a wonderful brunch, onwards on our silk road route to Samarkand. A mere 280 kilometers which Bas was more than happy to drive. Great road, lots of attention from other cars and locals, very hot temperatures. During the drive we had a quick call with home - T&T (Tom and Teps for insiders) and had to keep it short as we were dying of the heat. The wind was too load so we could only call with all the windows closed which turned Pablo into an oven. We reached Samerkanq in one go. It was a very busy city with a crazy mix of stately Soviet buildings, parks and wide roads with in between mosques, mosaics, minarets and Aladdin-esque walls and houses. To brighten up that combination there was touristic, kitschy neon LED lighting on just about everything outside and indoors. Fortunately we arrived around sunset and could enjoy the city in daylight and at night! The city comes alive at night when the temperature drops to around 26 degrees. Everyone is on the street including many children of course. We decide to have a short look around and then leave for Tajikistan!
We saw the Registan, Timurs final resting place, a couple of mosques and concrete lion statues. We decide to leave during rush hour. On our way to we make one pit stop to wash Pablo at a garage. Two high pressure sprayers in and over Pablo, for about € 1 ! (We gave them more. They actually only wanted € 0.80). People happy and Pablo clean again! Then Saskia drove on to Tajikistan. Which was of short duration because NEO collapsed a bit and needed to sleep. Certainly after we realized that we had driven 25km in the wrong direction! We had asked the way when we realized we were on the wrong road and the men who we asked had a discussion about how to drive. The conclusion was that we really had to go back to a crossroads and take another exit. Bas drove to about 1km before the border - we were actually really close it seemed but really were not feeling up to a couple of hours concentrating at the border. We parked Pablo there and then - next to the main road and could see searchlights flashing in the distance around us too tired to wonder what that was all about and we went to sleep. No alarm clock or sound anywhere.
-----------------------------------------------------------------------Nederlandse tekst
Hoe zat het ook alweer? Wat is er gisteren gebeurd? We waren bij de grens, als enige personen auto tussen honderden vrachtwagens. Bizar. Vier stempels regelen en steeds maar een soldaat aanschieten voor informatie omdat het een groot vraagteken is wat er nu van ons verwacht wordt. Grote voordeel als je met een soldaat aan de balie gaat staan is dat de rij van twaalf vrachtwagenchauffeurs dan ineens niet meer bestaat. Voelt een beetje debiel maar goed wel weer geregeld. En toen.. waren we weer terug in Oezbekistan.
Wakker geworden naast de snelweg van de grens op de weg naar Buchara. De zon maakte ons wakker en het was bloedheet in ons bed. De nacht was koel genoeg dat we allebei konden slapen en bijna uitgerust wakker werden. Bed opgeruimd en in de ochtend spits naar Buxoro. Weg was ok en waren bezig met een plan over welke bezienswaardigheden we eerst wilden bezoeken toen de gigantische muren van Buchara ineens opdoken. Pablo aan de kant gezet en op onderzoek uit. Een mausoleum, ark, stadsmuren, moskee (waar we Markus tegen kwamen - een Oostenrijker die zijn auto in Tashkent ging verkopen die we een week eerder bij de grens van Kazachstan/Uzbekistan tegenkwamen) en veel kraampjes later zitten we in de woonkamer van onze nieuwe Uzbekse vriend. We hadden door het tijdsverschil niet door dat we al uren wakker waren terwijl het nog maar 11uur in de ochtend was. Tijd voor brunch! Zijn vrouw kon goed koken vertelde hij op straat en we moesten maar mee. Zo gezegd zo gedaan en we hebben een koningsmaal gehad voor 3,50euro pp. We zijn een stuk wijzer geworden over hun familiegeschiedenis, de huidige politiek van Uzbekistan en allerlei lokale eetgewoontes. Voertaal was een combinatie van Russisch en Engels. Een van zijn laatste vragen aan ons was: Hebben jullie kinderen? Ons antwoord was Nee. "INSHALLAH" riep hij, terwijl hij zijn hoofd had getild naar de lucht. Dit betekend losjes vertaald "als God het wil, zal het geschieden". Een erg lieve en verwelkomende man en vrouw.
Na nog wat in de zon te hebben rondgesjokt zijn we terug naar de auto gegaan. Door naar Samarkand. Maar 280km wat Bas probleemloos en moeiteloos heeft gereden. Prima weg, veel bekijks van de lokale bevolking, erg heet en T&T (Tom en Teps) gebeld om even in te checken met het thuisfront. Dit hielden we niet bepaald lang vol omdat we, door de overlast van de wind, we de ramen allemaal dicht moesten doen om te bellen. Pablo werd bijna direct een sauna. We zijn in 1x goed gereden naar Samarqant. Drukke stad met een gekke mix van statige Sovjet gebouwen, parken en brede wegen met tussendoor moskeeën, mozaïeken, minaretten en Aladin muren en huizen. Om die combi op te leuken is er gekozen voor het toeristische, kitscherige neon-LED verlichting op zo ongeveer alles. Gelukkig kwamen wij rond zonsondergang. Genieten! De stad komt tot leven iedereen op straat, veel kinderen uiteraard en we hebben nog even wat mooie toeristische trekpleisters mee kunnen pakken voordat wij vertrekken naar Tadzjikistan! In de spits, nog even een pitstop om Pablo af te spuiten bij een garagebox. Twee hogedruk spuiten in en over Pablo, voor omgerekend €1,-! (Meneer wilde eigenlijk €0,80-) Mensen blij en Pablo weer schoon! Daarna reed Saskia door naar Tadzjikistan. Korte duur want NEO stortte een beetje in. Zeker nadat blijkt dat we 25km in de verkeerde richting zijn gereden. Navraag gedaan bij de lokale bevolking. De mannetjes hadden even discussie hoe te rijden maar we moesten toch echt terug. Dat heeft Bolle gedaan tot een 1km voor de grens. Daar de auto neergezet terwijl de zoeklichten om ons heen flitste zijn we gaan slapen. Te moe om ons af te vragen waar die voor dienden of waar ze naar aan het zoeken waren. Bedtijd. Geen wekker.